De meeste van jullie weten precies wat ik bedoel wanneer ik zeg dat het leven ‘moet’ stromen. De weg van de minste weerstand is de weg van het hart. Wanneer je je niet laat weerhouden door je angsten of zorgen. Of wanneer je vrij bent van keuzes geforceerd door angst. Dan kan je voelen dat het klopt. Dan voel je dat overvloed jouw kant op komt en kan je rijkheid en vreugde ervaren.
Super mooi toch? Het enige dat je ervoor hoeft te doen is niets. Of beter gezegd ‘niet doen’. ‘Wu wei’, zoals de Chinese leer van Taoisme het noemt. Niet doen. Das niet zo moeilijk toch?
Nou echt niet. ‘Niet doen’ is f**king moeilijk. Althans als je bent opgegroeid met het idee dat je alles kan worden. Als je maar hard genoeg werkt. Niet alleen moeten we ambitieus en gedreven zijn in alles dat we doen. We moeten de beste zijn. Geen genoegen nemen met een zesje of met een beetje gelukkig. Nee we moeten verdrinken in succes, zwelgen van geluk en zweven op een wolk van vreugde. We streven naar een leven zonder duisternis, zonder falen, zonder vervelende emoties en zonder pijn of lijden.
En zoals we allemaal heus wel weten… dit is dus onmogelijk. Want succes zou niet bestaan zonder falen. Duisternis zou betekenisloos zijn zonder het licht en ook lijden zou niet bestaan zonder comfort en geluk. Een boom lijkt misschien naar het licht te groeien, maar deze zelfde boom groeit net zo hard de duisternis is. Wortels die diep de grond in reiken. Een boom zonder duisternis zou stevigheid missen. Hoe verder hij het duister ingaat, hoe verder hij het licht in kan. En zo werkt het ook bij ons.
Wie weet kan je het ‘moeten’ in een ander licht zien wanneer het duister er gewoon even mag zijn. Het even niet weten. Het even verdrietig zijn. Naar binnen keren. Rouwen. Leren. De stilte en de leegte aanvaarden. Laat de controle maar even los en merk op wat daar gebeurd. Er ontstaat ruimte. Kan jij zien wat er in die ruimte ontstaat?
Doe maar even niets. Laat maar los. Laat de stroming het werk maar even doen. Waar je uitkomt is precies daar waar je moet zijn.
