De mechanica van je brein

Wanneer je vastloopt in je leven heeft dat vaak met je mindset te maken. Je mindset (of mentaliteit) is jouw set aan overtuigingen en gedachten die jouw waarheid vormen. Een waarheid die vaak ontstaat in je vroege kinderjaren. Een die je voor waar aanneemt de rest van je leven. En dat hebben we niet door. De gevolgen ervan voelen we maar al te goed.

Loop je bijvoorbeeld keer op keer vast in je relaties om dezelfde redenen? Blijf je fysieke doelen stellen om keer op keer te falen? Ervaar je elke maand dezelfde stress omdat je net niet rond lijkt te komen. Blijft je partner maar terugkomen op dat wat je allemaal niet goed doet. Voel je je onbestemd en niet gezien? Heb je geen idee wat je hier in dit leven komt doen?

Het is waarschijnlijk niet wat je wil horen maar de kans is groot dat je dit patroon zelf creëert en in stand houd. Onbewust. Diep in het onschuldige ik-denken (jouw ego) bevinden zich zogenaamde primaire overtuigingen. Dit zijn de overtuigingen die ooit jouw redding waren als kind. Een paar voorbeelden: ‘ik moet hard werken om gelukkig te zijn’, ‘respect moet je verdienen’, ‘ik zal het nooit goed doen’, ‘ik moet voorzichtig doen’, ‘ik moet voor anderen zorgen’, ‘ik moet braaf zijn’.

Deze primaire overtuigingen zijn de motor van jouw overlevingsmechanismen. En die mechanismes die staan jou nu in de weg. Ze zijn oud, verroest en beginnen hier en daar vast te lopen. De motor blijft namelijk gewoon doordraaien wanneer je volwassen wordt. Op autopiloot en dus onbewust.

Gelukkig is dat niet het einde van het verhaal. Want wanneer je deze primaire overtuigingen kunt ontdekken, kan je gaan aanschouwen wat je eigenlijk doet. En waarom. Je wordt je bewust van de mechanica die op deze motor draait. En na bewustwording ontstaat er een keuze. Ooit diende dit mechanisme een doel. Maar doet het dat nu nog? En wanneer je afscheid neemt van oude mechanisme ontstaat er ruimte om te bouwen aan nieuwe gedachten en overtuigingen. Een nieuwe mindset die jou gaat helpen het leven te creëren dat jij wilt. Keuzes te maken waar jij wat aan hebt. Die je gelukkig maken en die je weer vooruit helpen.

Durf je een kijkje onder jouw motorkap aan? Ik leer je graag wat ik weet over deze mentale mechanica zodat jij jezelf een goede opknapbeurt kan geven. 

#jaarzondervoornemens

De meeste van jullie weten precies wat ik bedoel wanneer ik zeg dat het leven ‘moet’ stromen. De weg van de minste weerstand is de weg van het hart. Wanneer je je niet laat weerhouden door je angsten of zorgen. Of wanneer je vrij bent van keuzes geforceerd door angst. Dan kan je voelen dat het klopt. Dan voel je dat overvloed jouw kant op komt en kan je rijkheid en vreugde ervaren.
Super mooi toch? Het enige dat je ervoor hoeft te doen is niets. Of beter gezegd ‘niet doen’. ‘Wu wei’, zoals de Chinese leer van Taoisme het noemt. Niet doen. Das niet zo moeilijk toch?
Nou echt niet. ‘Niet doen’ is f**king moeilijk. Althans als je bent opgegroeid met het idee dat je alles kan worden. Als je maar hard genoeg werkt. Niet alleen moeten we ambitieus en gedreven zijn in alles dat we doen. We moeten de beste zijn. Geen genoegen nemen met een zesje of met een beetje gelukkig. Nee we moeten verdrinken in succes, zwelgen van geluk en zweven op een wolk van vreugde. We streven naar een leven zonder duisternis, zonder falen, zonder vervelende emoties en zonder pijn of lijden.
En zoals we allemaal heus wel weten… dit is dus onmogelijk. Want succes zou niet bestaan zonder falen. Duisternis zou betekenisloos zijn zonder het licht en ook lijden zou niet bestaan zonder comfort en geluk. Een boom lijkt misschien naar het licht te groeien, maar deze zelfde boom groeit net zo hard de duisternis is. Wortels die diep de grond in reiken. Een boom zonder duisternis zou stevigheid missen. Hoe verder hij het duister ingaat, hoe verder hij het licht in kan. En zo werkt het ook bij ons.
Wie weet kan je het ‘moeten’ in een ander licht zien wanneer het duister er gewoon even mag zijn. Het even niet weten. Het even verdrietig zijn. Naar binnen keren. Rouwen. Leren. De stilte en de leegte aanvaarden. Laat de controle maar even los en merk op wat daar gebeurd. Er ontstaat ruimte. Kan jij zien wat er in die ruimte ontstaat?
Doe maar even niets. Laat maar los. Laat de stroming het werk maar even doen. Waar je uitkomt is precies daar waar je moet zijn.

Stembevrijding

Hier heb je mij! Ben ik hier? Nu? Mag ik hier zijn met alles dat ik ben?

Gewiekste vraag dit. Zo vaak al heb ik op deze vraag ‘ja, natuurlijk’ geantwoord. Er later achter komend dat dit toch niet helemaal zo bleek te zijn. Wanneer ben je er echt? Wanneer laat je echt toe? Kan je vertrouwen? Overgeven en zakken in dat wat er is?

Ik heb in de afgelopen jaren een ‘stoomcursus’ aanvaarden gehad. Al voelde het als een heel langzaam proces toen, nu kijk ik terug op een gigantisch innerlijk groeiproces. En ook is er het weten dat ik er nooit ‘ben’. Weerstand-lijden-aanvaarden is een gebed zonder einde.

Mijn proces begon met ontwaken uit ‘de droom’. De nachtmerrie waarvan je niet door hebt erin te zitten. Mijn ‘wakker worden’ werd mij gebracht door pijn. Rugpijn die onschuldig begon en later uitgroeide tot een zwaar lichamelijk en innerlijk lijden. Een lijden waar alles dat niet aanvaard was, alles dat niet geïntegreerd of verwerkt was in jaren van lijden en vechten als kind werd voorgelegd. Gepresenteerd als een taai menu waar niet doorheen te kauwen was. Een lijden dat uiteindelijk stembevrijding op mijn pad bracht.

Aanvaarden vond en vind ik nog steeds moeilijk. Soms enorm ingewikkeld. Want naast ‘werkelijk aanvaarden’ bestaat er ook ‘aanvaarden omdat dat me beter maakt’. ‘Aanvaarden omdat dat is hoe je problemen oplost’, ‘aanvaarden om er vanaf te zijn’ en ‘aanvaarden voor de buitenwereld’. Ik heb intussen al vele vermommingen van aanvaarden gezien. Die vermommingen brengen altijd lessen en brachten me ook steeds een laag dieper richting zuiver aanvaarden. Want dat aanvaarden is er dan ineens. Dan kijk je op een zondagochtend terug op je proces en besef je dat je al weken pijnloos door het leven beweegt. De strijd was opgegeven en plots kwam daar ruimte. Even liet ik onverwacht de grip op lijden los en daar was het. Aanvaarden, vertrouwen, ontspannen. Diepe zucht.

Stembevrijding hielp mij die strijd op te geven. En na een jaar ervaren wat het voor mij doet besloot ik de opleiding tot stembevrijder te volgen.

Die opleiding ‘Ode an die Freude’ is inmiddels van start met als eerste thema dus ‘aanvaarden’. Wauw wat voel ik me op mijn pad. Wat ik bij het ademen voel, voel ik ook hier.

Zoveel creatie-energie, kracht, goedheid en vertrouwen zit er in mij. Mijn leerintentie voor dit eerste jaar luidt ‘Ik wil leren voluit te leven”. Wanneer ik dit uitspreek kan ik voelen wat dat is en wat het voor me betekent. Ik kan het niet in woorden vatten en dat is goed zo. Voluit leven voelt net als vertrouwen en aanvaarden als een bestemming die ik nog niet ken. Mijn wezen heeft de wijsheid om te weten wat dat voor mij is. Hoe er te komen. Mijn hoofd hoeft dat niet te bedenken. Ik hoef enkel aanwezig te zijn. Aanwezig met mijn hoofd, mijn hart en mijn bekken.

Wanneer ik terugdenk aan de ervaringen van de afgelopen maand dan kan ik nu een innerlijke glimlach voelen. Een tevreden, verheugde, speelse en lieve glimlach. Het gehele spectrum van gevoelens lijkt voorbij te zijn gekomen. Verdriet, angst, boosheid, irritatie, vreugde, onzekerheid… oeh die onzekerheid… Wat een rijke ervaringen.

 

Ik weet nog hoe ik, nu precies een jaar geleden, voor het eerst bij stembevrijder François was en hij mij vroeg mijn naam een paar keer uit te spreken. Een soort van zingend. Ojojoj wat was dat verschrikkelijk eng. Bij mijn naam voelde ik afgunst, haat, ongemak, ontevredenheid. Alles deed pijn. Mijn lichaam en mijn hart. Het was donker. Mijn keel ging op slot. Mijn lichaam bevroor. Dat was mijn vertrekpunt toen.

Nu voel ik licht. Zo zong ik tijdens de oefengroep deze week met volle overtuiging, vanuit een oerkracht die mij grondde vanuit mijn bekken zo de aarde in. Hoppa! Claudia! Claudia! Kijk naar mij! Zie mij! Hier! Hier heb je mij! Kijk dan! En ik draag mij! Ik hou van mij! En jij mag dat ook! Als je wil. Wat voelt het heerlijk om voluit te zingen. Wat een groei al in nog maar 1 jaar. En de opleiding is nu nog maar net begonnen. Goh.

Het afgelopen jaar ben ik verliefd geworden op stembevrijding. Op mijn geluid. Op mijn naam. Op zingen, op zijn. Op het ongemakkelijke gevoel elke keer weer vlak voordat ik iets mag overwinnen. Het gevoel van blokkeren, niet kunnen en niet willen. Precies daar, die plek van het ongemak. Precies waar ook de ruimte voor groei schuilt en op mij wacht. Nu mag ik al mijn ongemak, schaamte, gene en blokkades voelen. Ze laten zijn. Ze aanvaarden. Dat is mijn vertrekpunt nu.

Liefs,

Claudia

De weg naar zelfliefde

 

Ik weet nog dat ik een jaar of drie geleden voor het eerst te horen kreeg dat het echt hoog tijd werd om van mezelf te gaan leren houden. Of eigenlijk was het al veel vaker tegen me gezegd, maar toen hoorde ik het pas echt. Pas toen drong tot me door wat er eigenlijk tegen me gezegd werd. En hoe pijnlijk het is dat je hierop gewezen moet worden door een ander.

Mezelf liefhebben… Pfoehhh… Wat een opgave bleek dat te zijn zeg. Een weg zonder einde… En vanochtend was het moment daar. Niet het einde, maar wel een milestone in dit proces. Vanochtend koos ik er voor het eerst met alles in mij voor dat mijn hele lichaam goed is zoals het is. En dan bedoel ik niet door het te zeggen of te denken, want met mijn denklichaam besluiten dat ik mezelf oké vind is iets dat ik al veel eerder kon. Omdat ik had besloten dat dit was hoe het moest zijn.

Maar ik besloot dit met heel mijn hart, mijn lichaam, met mijn wezen. Voelen dat alles aan mij goed is zoals het is. Het is genoeg. Het is precies zoals het moet zijn. En dat niet alleen. Het is zo goed dat ik me besef dat het gevierd mag worden. Gevierd met het leven, met liefde, met de natuur en met de speelsheid die ik in de weg hiernaartoe ontdekte.

Ik ben hier, nu. Ik met mijn zachte, kleine, ronde en lieve lijf. Ik bruis van leven. In elke cel van mijn aardse lichaam.

Ik weet dat mijn weg naar dit moment vandaag er een is om te delen. Te delen met de lieve mens die het wil zien en horen. De weg naar zelfliefde maar ook de weg die leidt naar de zelfhaat, de schaamte, SCHULD en de zelfafwijzing. Het is iets dat ik te delen heb. Wat ik te doen heb. Weet ik. Al een tijdje. Want ik kan het niet helpen om te zien, op te merken hoe mensen vervuld zijn van zelfafwijzing, haat, schaamte, schuld. Mijn hart doet pijn als ik het zie. Ik voel het. Ik voel het collectief. Het klopt niet. Dit is niet wat wij horen te doen.

En als ik dat dan zie dan begint mijn energie te stromen en schieten de ideeën om hiermee iets te gaan doen als paddestoelen uit de grond.

Waarom ik dit nu precies hier schrijf en deel met jou is me niet helemaal duidelijk. Maar dat geeft niet. Dit is wat er uit mijn vingers komt nu. Misschien is het een minuscuul aanzetje tot iets groters in de toekomst. Misschien manifesteert zich iets vanuit dit zaadje. De tijd heeft het antwoord.

En nu… nu vier ik de liefde voor mezelf

Alle liefs

Moedwerk is Ademen

Moedwerk is ademen

 Dit jaar startte ik mijn opleiding tot ademcoach. Ondanks dat ik al weleens had ervaren wat ademhaling kan doen voor ons ben ik verwonderd en geraakt. Wat ademhaling kan brengen is groot en machtig.

De adem is het eerste en het laatste dat we ervaren als we op deze aarde komen. Adem is leven, adem is vrijheid, adem is liefde. Adem is onze natuur, ons medicijn. Een medicijn dat we altijd tot onze beschikking hebben. Als we maar weten hoe.

Adem transporteert emoties, gedachten, donkerte en licht. Ga maar eens na wat er met je adem gebeurd wanneer je zenuwachtig bent om voor een groep te spreken (angst) of wanneer je geëmotioneerd huilt. Wanneer je je kwaad maakt in het verkeer. Of schrikt van iemand die je de weg afsnijdt. Of wat er met je ademhaling gebeurd wanneer je zoveel mogelijk zuurstof en leven door je lijf probeert te pompen tijdens een stevig potje sporten.

Adem stopt en stokt regelmatig in het leven dat wij lijden. Soms tijdelijk maar ook vaak en langdurig.  Er zijn iedere dag zoveel triggers dat onze ademhaling de snelheid van ons leven niet bijhoudt. Dan verleren we wat onze natuurlijke ademhaling is. Dan verzwakken of verstijven de spieren die we nodig hebben voor een goede ademhaling. En daarin slaan we de emoties op die we niet verwerken. Waar we de tijd en ruimte niet voor nemen. En die emoties blijven daar. Die dragen we mee. Soms jarenlang. En dat kan je voelen.

Adem helpt ons te voelen en te zien wat er in ons leeft. Adem is niet alleen ons medicijn maar ook een gids. Adem kan ons ook weer genezen en bevrijden van al die opgeslagen trauma’s en emoties. Als jij weer leert ademen, écht bewust ademen. Dan heb je de rest van je leven een prachtig instrument om je te helpen wanneer het leven je even lijkt te vergeten.

Mijn missie is om dit zo goed mogelijk te leren, zodat ik jou dit kan leren. Zodat jij mij vertrouwd met mijn kennis en ervaring. Dat we samen het proces mogen ingaan. Zo wil ik de wereld een beetje mooier en lichter maken. Dat is wat ik mag en wil doen. Adem en Stem… Mijn missie. Dat voelt zo goed voor mij.

Weet je wel wat je wil

Geregeld hoor je mensen zeggen dat ze dondersgoed weten wat ze níet willen maar geen idee hebben wat ze dan wél willen.

Rete-lastig. Vooral voor de grote groep mensen die net als ik zijn opgegroeid met de overtuiging dat de eigen wil plaats moet maken voor het ‘grotere goed’. Want ‘zo is het nou eenmaal’. Het meer-kindse gezin waar niet altijd de tijd en aandacht was voor jouw wil, de vriendjes in de buurt die ook wel eens ‘hun zin willen doen’ en op school waar je vaak voorbij ging aan je eigen wil om te zorgen dat je niet steeds op het strafbankje belandde. En zo leerde je langzaam jezelf aan om voorbij te gaan aan de signalen die jou vertellen wat je eigenlijk wil. Sommigen van ons zijn daar ware experts in geworden.

Ik ben zo’n expert. Ik kan het o-zo moeilijk vinden om te voelen of te weten wat ik echt graag wil. Plaatsmaken voor de wil van een ander gaat als vanzelf. Zo goed zelfs, dat ik er mijn werk van heb gemaakt. Ik ben mega trots op wie ik ben en wat ik doe, dus zo ook op mijn meesterschap in ruimte maken voor anderen. Ik hou ervan.

Nu doe ik dit steeds bewuster. Ik kies steeds bewuster voor mijn ‘willen’ versus het belang van een ander. Soms ga ik heel bewust voorbij aan mijn wil, andere keren wijs ik bewust een ander af om mijn wil te beschermen. Daar is moed voor nodig. Je bent dan ‘schuldig’ aan het afwijzen van een ander om ruimte te maken voor jezelf. Die schuld accepteer ik, die hoort erbij. Het geeft een krachtig gevoel om voor jezelf en dát wat je wil te gaan staan.

Willen is iets dat we vaak met ons hoofd, vooraf, proberen te doen. Helaas werkt het zo niet altijd. Je ‘moet’ het voelen. Vaak kan je het pas voelen, beleven, ervaren nádat je een keuze hebt gemaakt. Vergelijk het met nieuwe exotische gerechten. Van sommige gerechten weet je zeker dat je ze niet lekker vindt, op andere gerechten ben je al dol voordat je ook maar een hap geproefd hebt. En van sommigen kan je het pas ervaren wanneer je een paar hapjes geproefd hebt. En dan is de keuze aan jou. Eet je toch je bord leeg, uit beleefdheid? Of raap je de moed bij elkaar om te stoppen met eten wat je niet lekker vindt. En wijs je daarmee misschien wel iemand af?

Voor al die ‘tevreden’ mensen, de ‘harmonie-bewakers’, de ‘zorgers’ en de ‘pleasers’, de ‘mee-deinzers’, de ‘opofferaars’, de mensen die heel hard lopen voor anderen. Voor de mensen die heel veel bezig zijn met de wil van anderen en niet zo vaak met die van zichzelf. Voor jou deel ik hier mijn lijstje met signalen die mij vertellen wat ik wil.

  • Ik kom al snel in een flow en wil dat het nooit meer stopt
  • Ik vergeet de tijd en de wereld om me heen
  • Ik voel me ongeduldig wanneer ik niet meteen kan starten
  • De gedachten eraan maken me blij, ik kijk ernaar uit
  • Energie stroomt in mijn hartchakra en solar plexus chakra
  • Ik merk vooral positieve, creatieve gedachten op (ipv gedachten over dingen die me tegenhouden).
  • De ideeën blijven maar komen, het creëeren houdt niet op
  • Ik sla er maaltijden voor over
  • Ik ben aan het doen in plaats van plannen aan het maken (over hoe het zou zijn als ik het zou gaan doen)
  • Intuïtief. De twee seconden voordat je gedachten aan gaan vertellen je vaak wat je wilt.
  • Ik ben mijn authentieke zelf
  • Mijn motivatie is intrinsiek. Het gedrag op zich is de beloning en niet het resultaat van het gedrag.

Hoe herken jij wat je wil? Schrijf hieronder je aanvulling/reactie

Leuk je te ontmoeten

12 april 2020

Vandaag is voor mij een bijzondere dag. Vandaag introduceer ik mijn hartewens aan de wereld. Laat ik jullie zien wie ik ben en wat ik doe. Wat mijn wens en verlangen is en wat mijn doel is. Nu, in deze wereld.

Vandaag toon ik mijn moed. De moed die nodig is om te rijzen uit wie ik altijd was en te zijn wie ik nu ben. De moed om uit te spreken wie ik ben en wat ik wil. Wetende dat jij hiervan iets zal vinden. Toe maar, dat mag. Ik hoop je te inspireren met een gedachte die jou vandaag iets zal brengen.

Moed is vaak een klein moment, met grootse gevolgen. Een moment van moed kan drie seconden duren, maar je hele leven veranderen. Het kan zelfs het leven van een ander veranderen. Dat maakt moed zo krachtig.

Moed kan heroïsch zijn, zoals we het kennen uit verhalen over superhelden die hun eigen leven opofferen voor een ander. Maar vaak is moed iets van ‘de gewone mens’. De persoon die besluit uit te reiken voor hulp, de persoon die praat over zijn angst of iemand die doet wat ze wil, ongeacht wat ‘men ervan denkt’.

Moed is bewust antwoorden op je emoties in plaats van reageren vanuit angst of oude pijn. Moed is ’sorry’ durven zeggen omdat je een foute beslissing maakte. Het is je grenzen aangeven, met compassie voor jezelf en voor de ander. Het is de eerste dans in de verlegen ruimte. De glimlach naar de vreemde waarvan je weet dat die hem niet zal beantwoorden. Moed is ‘je eigen keuzes maken’. Moed is je hart laten spreken.

Moed is zoveel meer, je zou er je werk van kunnen maken. Dat is precies wat ik doe. Moedwerk gaat je helpen ‘zijn wie je bent’. Ik ga faciliteren, delen, verbinden, ondersteunen, dragen, luisteren, geven, ontvangen. Ik ga inspireren, stimuleren, openen. Ik ga jou leren en van jou leren.

Hier ben ik, waar ben jij?

 

Ik wil je even laten weten

Jouw weg,

 

Ik wil je even laten weten,

dat ik je bewonder om wat je doet.

Ik benijd je voor je lef en wilskracht

voor het doorzetten en jouw moed.

 

Want de ontdekkingsreis naar “je eigen ik”

is een zware weg bezaait met stenen.

Maar ben je daar waar je naartoe wilt

is “je oude ik” verdwenen.

 

“Jouw nieuwe zelf” ontdekt dan de wereld

er is zoveel dat je nog niet kent.

Maar het was het waard die reis te maken

en kunt eindelijk zijn wie je eigenlijk bent.

 

Liefs, mama

(door Anna America)

 

 

Door jou

Lieve pestkop,

 

Verschrikkelijk boos meisje dat je was. Wat bang, gekwetst, onveilig en beschadigd moet je zijn geweest.

Thuis was voor jou altijd een gevecht. Met vader, met moeder, met broer, met zus. Nooit rust. Nooit vrede.

En in de klas ging het gevecht door. Wat was je boos en agressief. Een klein meisje zoals jij. Altijd het gevoel de macht te moeten winnen en behouden.

Met de vechtersbazen uit de klas was het altijd raak. Dat gevecht won je niet altijd. Dus ging je het gevecht met mij aan. Want zo machteloos als jij je thuis voelde, zo machtig en sterk wilde je op school zijn.

Het gevecht met mij won je altijd. Ik ademde liefde en kwetsbaarheid. Ik was fragiel maar had stalen zenuwen en kon veel hebben. Agressief was ik nooit, bevroren van angst elke dag. Ik probeerde vriendschap te sluiten met jou. Soms zag je dat en kon mijn kwetsbaarheid je raken. Dan waren we even vriendinnetjes.

 

Door jou

Nu, zoveel jaren later… ben ik je dankbaar. Want ik ben wie ik ben en dat komt ook een beetje door jou.

Door jou leerde ik een schild om me heen te bouwen dat mij beschermde voor al het ‘levens-kwaad’.

Door jou leerde ik super sensitief te zijn. Waakzaam voor de signalen in energie, taal en lichaamstaal van de mensen om mij heen.

Door jou kon ik in ieder geval niet zélf de pester zijn.

Door jou werd mijn zenuwstelsel akelig gevoelig en krijg ik nu de kans daar naar te luisteren en van te leren.

Door jou weet ik dat de slechtheid in mensen ook voort kan komen uit angst en een gebrek aan veiligheid.

Door jou ben ik extra hard mijn best gaan doen en ben ik nu super slim en succesvol in dat wat ik doe. Sta ik krachtig, dankbaar en liefdevol in het leven.

Door jou is er zo veel in mij waar ik oneindig veel van houd.

Dankjewel,
Claudia