Ik weet nog dat ik een jaar of drie geleden voor het eerst te horen kreeg dat het echt hoog tijd werd om van mezelf te gaan leren houden. Of eigenlijk was het al veel vaker tegen me gezegd, maar toen hoorde ik het pas echt. Pas toen drong tot me door wat er eigenlijk tegen me gezegd werd. En hoe pijnlijk het is dat je hierop gewezen moet worden door een ander.
Mezelf liefhebben… Pfoehhh… Wat een opgave bleek dat te zijn zeg. Een weg zonder einde… En vanochtend was het moment daar. Niet het einde, maar wel een milestone in dit proces. Vanochtend koos ik er voor het eerst met alles in mij voor dat mijn hele lichaam goed is zoals het is. En dan bedoel ik niet door het te zeggen of te denken, want met mijn denklichaam besluiten dat ik mezelf oké vind is iets dat ik al veel eerder kon. Omdat ik had besloten dat dit was hoe het moest zijn.
Maar ik besloot dit met heel mijn hart, mijn lichaam, met mijn wezen. Voelen dat alles aan mij goed is zoals het is. Het is genoeg. Het is precies zoals het moet zijn. En dat niet alleen. Het is zo goed dat ik me besef dat het gevierd mag worden. Gevierd met het leven, met liefde, met de natuur en met de speelsheid die ik in de weg hiernaartoe ontdekte.
Ik ben hier, nu. Ik met mijn zachte, kleine, ronde en lieve lijf. Ik bruis van leven. In elke cel van mijn aardse lichaam.
Ik weet dat mijn weg naar dit moment vandaag er een is om te delen. Te delen met de lieve mens die het wil zien en horen. De weg naar zelfliefde maar ook de weg die leidt naar de zelfhaat, de schaamte, SCHULD en de zelfafwijzing. Het is iets dat ik te delen heb. Wat ik te doen heb. Weet ik. Al een tijdje. Want ik kan het niet helpen om te zien, op te merken hoe mensen vervuld zijn van zelfafwijzing, haat, schaamte, schuld. Mijn hart doet pijn als ik het zie. Ik voel het. Ik voel het collectief. Het klopt niet. Dit is niet wat wij horen te doen.
En als ik dat dan zie dan begint mijn energie te stromen en schieten de ideeën om hiermee iets te gaan doen als paddestoelen uit de grond.
Waarom ik dit nu precies hier schrijf en deel met jou is me niet helemaal duidelijk. Maar dat geeft niet. Dit is wat er uit mijn vingers komt nu. Misschien is het een minuscuul aanzetje tot iets groters in de toekomst. Misschien manifesteert zich iets vanuit dit zaadje. De tijd heeft het antwoord.
En nu… nu vier ik de liefde voor mezelf
Alle liefs
