Stembevrijding

Hier heb je mij! Ben ik hier? Nu? Mag ik hier zijn met alles dat ik ben?

Gewiekste vraag dit. Zo vaak al heb ik op deze vraag ‘ja, natuurlijk’ geantwoord. Er later achter komend dat dit toch niet helemaal zo bleek te zijn. Wanneer ben je er echt? Wanneer laat je echt toe? Kan je vertrouwen? Overgeven en zakken in dat wat er is?

Ik heb in de afgelopen jaren een ‘stoomcursus’ aanvaarden gehad. Al voelde het als een heel langzaam proces toen, nu kijk ik terug op een gigantisch innerlijk groeiproces. En ook is er het weten dat ik er nooit ‘ben’. Weerstand-lijden-aanvaarden is een gebed zonder einde.

Mijn proces begon met ontwaken uit ‘de droom’. De nachtmerrie waarvan je niet door hebt erin te zitten. Mijn ‘wakker worden’ werd mij gebracht door pijn. Rugpijn die onschuldig begon en later uitgroeide tot een zwaar lichamelijk en innerlijk lijden. Een lijden waar alles dat niet aanvaard was, alles dat niet geïntegreerd of verwerkt was in jaren van lijden en vechten als kind werd voorgelegd. Gepresenteerd als een taai menu waar niet doorheen te kauwen was. Een lijden dat uiteindelijk stembevrijding op mijn pad bracht.

Aanvaarden vond en vind ik nog steeds moeilijk. Soms enorm ingewikkeld. Want naast ‘werkelijk aanvaarden’ bestaat er ook ‘aanvaarden omdat dat me beter maakt’. ‘Aanvaarden omdat dat is hoe je problemen oplost’, ‘aanvaarden om er vanaf te zijn’ en ‘aanvaarden voor de buitenwereld’. Ik heb intussen al vele vermommingen van aanvaarden gezien. Die vermommingen brengen altijd lessen en brachten me ook steeds een laag dieper richting zuiver aanvaarden. Want dat aanvaarden is er dan ineens. Dan kijk je op een zondagochtend terug op je proces en besef je dat je al weken pijnloos door het leven beweegt. De strijd was opgegeven en plots kwam daar ruimte. Even liet ik onverwacht de grip op lijden los en daar was het. Aanvaarden, vertrouwen, ontspannen. Diepe zucht.

Stembevrijding hielp mij die strijd op te geven. En na een jaar ervaren wat het voor mij doet besloot ik de opleiding tot stembevrijder te volgen.

Die opleiding ‘Ode an die Freude’ is inmiddels van start met als eerste thema dus ‘aanvaarden’. Wauw wat voel ik me op mijn pad. Wat ik bij het ademen voel, voel ik ook hier.

Zoveel creatie-energie, kracht, goedheid en vertrouwen zit er in mij. Mijn leerintentie voor dit eerste jaar luidt ‘Ik wil leren voluit te leven”. Wanneer ik dit uitspreek kan ik voelen wat dat is en wat het voor me betekent. Ik kan het niet in woorden vatten en dat is goed zo. Voluit leven voelt net als vertrouwen en aanvaarden als een bestemming die ik nog niet ken. Mijn wezen heeft de wijsheid om te weten wat dat voor mij is. Hoe er te komen. Mijn hoofd hoeft dat niet te bedenken. Ik hoef enkel aanwezig te zijn. Aanwezig met mijn hoofd, mijn hart en mijn bekken.

Wanneer ik terugdenk aan de ervaringen van de afgelopen maand dan kan ik nu een innerlijke glimlach voelen. Een tevreden, verheugde, speelse en lieve glimlach. Het gehele spectrum van gevoelens lijkt voorbij te zijn gekomen. Verdriet, angst, boosheid, irritatie, vreugde, onzekerheid… oeh die onzekerheid… Wat een rijke ervaringen.

 

Ik weet nog hoe ik, nu precies een jaar geleden, voor het eerst bij stembevrijder François was en hij mij vroeg mijn naam een paar keer uit te spreken. Een soort van zingend. Ojojoj wat was dat verschrikkelijk eng. Bij mijn naam voelde ik afgunst, haat, ongemak, ontevredenheid. Alles deed pijn. Mijn lichaam en mijn hart. Het was donker. Mijn keel ging op slot. Mijn lichaam bevroor. Dat was mijn vertrekpunt toen.

Nu voel ik licht. Zo zong ik tijdens de oefengroep deze week met volle overtuiging, vanuit een oerkracht die mij grondde vanuit mijn bekken zo de aarde in. Hoppa! Claudia! Claudia! Kijk naar mij! Zie mij! Hier! Hier heb je mij! Kijk dan! En ik draag mij! Ik hou van mij! En jij mag dat ook! Als je wil. Wat voelt het heerlijk om voluit te zingen. Wat een groei al in nog maar 1 jaar. En de opleiding is nu nog maar net begonnen. Goh.

Het afgelopen jaar ben ik verliefd geworden op stembevrijding. Op mijn geluid. Op mijn naam. Op zingen, op zijn. Op het ongemakkelijke gevoel elke keer weer vlak voordat ik iets mag overwinnen. Het gevoel van blokkeren, niet kunnen en niet willen. Precies daar, die plek van het ongemak. Precies waar ook de ruimte voor groei schuilt en op mij wacht. Nu mag ik al mijn ongemak, schaamte, gene en blokkades voelen. Ze laten zijn. Ze aanvaarden. Dat is mijn vertrekpunt nu.

Liefs,

Claudia