Lieve pestkop,
Verschrikkelijk boos meisje dat je was. Wat bang, gekwetst, onveilig en beschadigd moet je zijn geweest.
Thuis was voor jou altijd een gevecht. Met vader, met moeder, met broer, met zus. Nooit rust. Nooit vrede.
En in de klas ging het gevecht door. Wat was je boos en agressief. Een klein meisje zoals jij. Altijd het gevoel de macht te moeten winnen en behouden.
Met de vechtersbazen uit de klas was het altijd raak. Dat gevecht won je niet altijd. Dus ging je het gevecht met mij aan. Want zo machteloos als jij je thuis voelde, zo machtig en sterk wilde je op school zijn.
Het gevecht met mij won je altijd. Ik ademde liefde en kwetsbaarheid. Ik was fragiel maar had stalen zenuwen en kon veel hebben. Agressief was ik nooit, bevroren van angst elke dag. Ik probeerde vriendschap te sluiten met jou. Soms zag je dat en kon mijn kwetsbaarheid je raken. Dan waren we even vriendinnetjes.
Door jou
Nu, zoveel jaren later… ben ik je dankbaar. Want ik ben wie ik ben en dat komt ook een beetje door jou.
Door jou leerde ik een schild om me heen te bouwen dat mij beschermde voor al het ‘levens-kwaad’.
Door jou leerde ik super sensitief te zijn. Waakzaam voor de signalen in energie, taal en lichaamstaal van de mensen om mij heen.
Door jou kon ik in ieder geval niet zélf de pester zijn.
Door jou werd mijn zenuwstelsel akelig gevoelig en krijg ik nu de kans daar naar te luisteren en van te leren.
Door jou weet ik dat de slechtheid in mensen ook voort kan komen uit angst en een gebrek aan veiligheid.
Door jou ben ik extra hard mijn best gaan doen en ben ik nu super slim en succesvol in dat wat ik doe. Sta ik krachtig, dankbaar en liefdevol in het leven.
Door jou is er zo veel in mij waar ik oneindig veel van houd.
Dankjewel,
Claudia
